Mafarautan Hausawa a Arewacin Najeriya sun an san su da yin motsi shiru a cikin daji. Yawancin lokaci suna sa tufafi marasa nauyi, wani lokacin kawai walki a kugunsu, kuma suna iya tafiya ba takalmi. Suna ɗauke da kwari da baka cike da kibau da aka rufe da guba.

A cikin dazuzzukan Arewa, akwai manya-manyan tsuntsaye da dabbobi masu yawan hayaniya yayin da suke ratsa cikin daji. Mafarautan na sha’awar waɗannan tsuntsaye kuma suna ƙirƙirar katako na jabu na kawunansu da wuyansu, waɗanda suke haɗawa da goshinsu. Mafarauta daga nan sai sun tsugunna a cikin ciyawar suna kwaikwayi motsin ciyarwar tsuntsaye ta hanyar motsa kawunansu sama da ƙasa.

Idan barewa ta ji hayaniyar, tana iya duba sama ta tabo kan na karya. Barewa na iya kuskuren shi da ainihin tsuntsu kuma ya ci gaba da cin abinci. Duk da haka, ba ainihin tsuntsu ba ne; mutum ne. A lokacin da barewa ta gane hakan, mafarauci ya riga ya harbe ta da kibiya mai guba daga nesa kusa.